De dagen worden alweer wat korter, de tent is netjes terug naar de bergruimte… De festivalzomer zit er wat ons betreft helaas weer bijna op.
Dat veel leeftijdsgenoten festivals niet meer zien zitten, merken we al enkele jaren. Oké, wakker worden in een tent die de gemiddelde temperatuur van 40° heeft bereikt omdat je dringend naar een onwelriekend festivaltoilet moet slenteren is nu niet meteen een vijf sterren ervaring, maar een viertal dagen lichamelijk ongemak heb ik wel nog over voor fantastische muzikale ervaringen die je eeuwig blijft meedragen.

Tijd voor een overzichtje voor al die festivalafvalligen, dat ze tenminste weten wat ze gemist hebben:

De toppers

 

BadBadNotGood


Twee keer live meegemaakt in één festivalzomer. En laat live spelen nu net hun sterkte zijn. Deze drie Canadese piepkuikens slaagden erin om me kippenvel te bezorgen in een tent die temperaturen tot ver boven de 30° haalde op Dour. En elke muziekliefhebber weet dat kippenvel een onmiskenbaar teken is van een topoptreden voor je neus. Begrijp me niet verkeerd: op plaat klinken ze ook meer dan oké (ze zwieren trouwens zowat alles gratis online), maar hun aanstekelijke enthousiasme, technisch vernuft en ingenieuze spanningsopbouw moet je absoluut in levenden lijve ondervinden. Denk hiphop, electronica en postdubstep omzetten in jazzprecisie met een stevig paar rockkloten.

 

Mount Kimbie


Dat hun laatste wapenfeit ‘Cold Spring Fault Less Youth’ de laatste maanden zowat grijs gedraaid werd bij ons thuis zal het enthousiasme bij hun passage op Pukkelpop wel verhoogd hebben, maar live kan dit Londens duo serieus van jetje geven. King Krule was dan misschien niet mee, hun set leek een hitsige vrijpartij tussen etherische postrock en hevige elektronische bassen. Nu eens oogjes toe en wegdromen, dan weer handjes in de lucht en feesten. Ik was zodanig gefascineerd dat ik bijna in een achtergelaten bakje spaghetti bolognaise was getrapt. Alles voor Mount Kimbie!

De ontdekkingen

Breakbot

Deze Ed Banger telg flirt openlijk met de jaren ’80 en discokitsch en geraakt er (live toch) moeiteloos mee weg, nu eens als Jezus look-a-like achter de knopjes, dan weer met live ensemble aan de synth. Ik herkende tot mijn verbazing nummer na nummer terwijl de naam me voor mijn festivalopzoekingen niks zei. Oorwormen noemen ze dat. Shaken en meekwelen de enige optie.

Superpoze

Even chillen achteraan deze tent, dacht ik op de laatste Pukkelpopdag. En ook wel, tiens, dit klinkt wel héél erg Flying Lotus. Superpoze tovert clicks en beats tevoorschijn die je op een zachte manier richting goedkeurende hoofdschudmodus trekken.

Slow Magic

Een masker was het eerste wat ons opviel, het mocht dan niet zo gesofisticeerd gefabriceerd eruitzien als dat van pakweg SBTRKT, maar het trok je alvast al iets meer in het universum van Slow Magic vol dromerige electronica (gewoon met het startknopje ingedrukt weliswaar). Live ging alle aandacht naar de beats aangezien onze gemaskerde mysterieuze figuur niet weg te slaan was van die ene drum (en er olijk een drietal keer mee in het publiek verdween).

De oudgedienden

Jurassic 5


Bewezen op Dour dat hiphop live wél strak en straf kan klinken. Vijf sterren, zonder twijfel!

Balthazar

Klasseband van eigen kweek met gesofisticeerde songs die live keer op keer feilloos gebracht worden. Top!

James Blake

Zijn set in Sète in een amfitheater met zicht op Middellandse Zee was onvergetelijk. In de Marquee op Pukkelpop waren de omstandigheden iets minder ideaal: ademinhoudende stiltes verstoord door het gedreun van de Boiler Room. Niettemin: ‘t was toch weer bloedmooi.

Bat For Lashes

Natasha Khan was in vorm. Rondspringend, lachend, zwaaiend genoot ze van het enthousiaste publiek. De nieuwe plaat ‘The Haunted Man’ is misschien niet helemaal mijn ding, maar live kwamen de nummers veel beter over en vloeiden ze beter samen met het sprookjesachtige universum van haar twee vorige telgen. Single ‘Laura’ was onmiskenbaar hét hoogtepunt.

The XX

Main stage op Pukkelpop, oei, dacht ik. The XX gedijt natuurlijk stukken beter in een intieme zaal- of tentomgeving, maar als echte fan ga je gewoon vooraan staan en merk je dat je zelfs in open lucht kan verzwelgen in al die schoonheid en de chemistry tussen dit straffe drietal.

Eerlijk gezegd, na Dour festival dit jaar, dacht ik zelf ook dat vier dagen festival misschien wel iets erover begon te gaan. Dat was dan wel te wijten aan de beats blazende red bull party camionette die ons op onze camping tot 8u ‘s ochtends geen minuutje slaap gunde (hé, ik betaal camping om te slàpen!). Maar misschien moet ik toch maar afwachten wat die line-up volgend jaar geeft. Eén dagje zal er zeker wel nog in zitten, of twee, of drie, of héél misschien wel vier…