Een stapel afwas in de keuken en ondergetekende ligt loom in de zetel. Nee, niet te zwaar gefeest gisteren – het feestjefeestje is pas vanavond – maar gewoon een gezellig oudejaarsavonddinertje achter de rug. Om toch al wat inspirerende danspasjes in te studeren zonder al te veel spieren te verrekken: een video die bewijst dat alles ‘dansbaar’ is mits wat creativiteit en pluimen.
Category: music
Ben je vinylliefhebber en ben je in Londen, dan moét je gewoon Soho bezoeken: zowat alle gerenommeerde Londense platenzaken liggen hier namelijk in één woonblok verzameld. Voor een overzicht van de beste vinyladressen, surf je best naar The Most Influential (met dank aan Spectrum!).
Onze persoonlijke topper was Phonica, een platenzaak met een heel breed vinylaanbod, maar je kan er ook een uitstekende selectie cd’s vinden. Dit is geen vinylstore waar je één bepaald genre op kan kleven, maar dit maakt alles natuurlijk des te interessanter. Het personeel is er supervriendelijk en behulpzaam én er is een loungehoekje waar je even een tijdschriftje kan lezen.
Wil je nog die ene Souljazz Records plaat vinden? Dan moet je bij Sounds of The Universe zijn, de platenwinkel van het label in kwestie. Hun aanbod soul, jazz, funk en roots is overigens ook zwaar de moeite.
Ik dacht dat ik behoorlijk wat andere winkels zou aantreffen in Soho, maar de wijk bleek voor de rest vooral één grote verzameling Aziatische restaurants te zijn. Dé place to be dus als je zin hebt in sushi. Wij reserveerden bij Inamo, een restaurant in hartje Soho met een Aziatisch getinte keuken, waar je je bestellingen via touchscreen op je tafel maakt. Geen gedoe dus met obers en heel wat fun! Je kan zelfs je favoriete tafelachtergrond selecteren of via een webcam in de keuken piepen.
Vinylshoppen kan trouwens perfect gecombineerd worden met wat good old fashion shopping, want Oxford Street, dé grote winkelstraat van Londen, ligt maar een zuchtje ver. En als er één winkelketen is die je toch eens moet gedaan hebben als je de plas oversteekt, dan is het wel Topshop, zowat de Zara en H&M ineen, maar dan met nòg meer oog voor wat er zich op de catwalks afspeelt én minder kans dat er in België kopietjes van je aankopen rondlopen.
Veel torenhoge hakken gespot ook. Uhm, slutty chic? Enkele zeldzame pientere meiden kwamen er toch nog wonderwel mee weg. Tot mijn opluchting ook veel sneakers onder jurkjes (speciale combi, maar wérkte) gezien. Nu, met alle kilometers die je alleen al in een wijk als Soho aflegt, niet meer dan logisch eigenlijk.
Gisteren een overhaast filmavondje ingelast. In Buda Kortrijk toonden ze slechts 2 (!!!) avonden de Japanse prent ‘Air doll’ (voor de mensen die Japans kennen: ‘Kûki ningyô’) van Hirokazu Koreeda en gisteren was de laatste voorstelling. Aangezien die op mijn must-see-lijstje stond heb ik geen moment getwijfeld om een ticketje te kopen en ik heb er absoluut geen spijt van gekregen.
In ‘Air doll’ komt Nozomi, een opblaaspop, tot leven. Ze verkent de stad rondom haar met haar vers verworven ziel en wordt verliefd op een jongen die in een videotheek werkt.
Aanvankelijk leek de film het Amélie Poulainpad op te gaan, compleet met ontroerende soundtrack van World’s End Girlfriend die speelgoedklanken niet links laten liggen. Door de naïeve, nieuwsgierige ogen van Nozomi worden kleine details grootse wonderen. Maar tussendoor ontmoet je verschillende personages die elk op hun manier worstelen met de grootstedelijke eenzaamheid en vooral leegheid van hun bestaan.
Maar zoals vaak met Japanse films, moet je je niet aan een licht filmpje verwachten. Je krijgt nog rake klappen in de maag gespitst voor de aftiteling verschijnt.
Bitterzoet…
Fotografe Valerie Phillips werd geboren in Manhattan, maar verkiest nu voornamelijk Londen als woonplaats. Modeshoots, reclamecampagnes, fotoreportages voor platenlabels of tijdschriften, maakt niet uit: deze dame doet het allemaal, zolang ze maar eerlijke foto’s van bijzondere mensen kan maken. En met bijzondere mensen bedoelt ze niet noodzakelijk celebs als Sienna Miller of Scarlett Johansson, maar ze slaagt er wel in om iedereen eruit te doen zien als de ‘girl next door’. Geen glitter en glamour bij miss Phillips, maar nonchalante, ontspannen foto’s waarop het lijkt alsof ze even bij haar modellen thuis passeerde.
Bron: It’s Nice That
http://valeriephillips.com
Het is dus uiteindelijk een genadeloze zon geworden op Pukkelpop 2010 (dank u, grillig Belgisch weertje, maar ‘t was er weer wat over, hé). Teruggekeerd met een snotneus, mistig hoofd en glitterbarbiefestivalbandje (Chokri, excuseer, maar het bandje was erover, zelfs al was het de 25ste verjaardagseditie).
En natuurlijk ook met een hoop nieuwe muzikale belevenissen. Op naar mijn toppers:
The XX was voor mij hét absolute hoogtepunt van het festival. Dat ik hun plaat van binnen en van buiten ken, gaf ze wel al wat voorsprong natuurlijk. Ik had ze al eens in Le Grand Mix bezig gezien, maar vrijdag was het zoooo anders. Er hing ware elektriciteit in de lucht (“This was totally different than Werchter” stamelde Oliver). Het publiek was erg ontvankelijk en brulde nagenoeg elk nummer mee, wat het drietal, dat soms iets te ijzig en statisch overkomt bij optredens, duidelijk losweekte. Magisch!
Queens Of The Stone Age was als het weerzien van een oude vergeten liefde: de kriebels fladderden onmiddellijk terug op toen ze ‘Feel Good Hit of the Summer’ inzetten. Ik sta open voor elk muziekgenre, maar aan een good old portie strakke rock à la QOTSA kan toch weinig tippen. Seks in muziekvorm, noem ik dat.
Eels moest en zou ik zien. Nagenoeg alles wat Mark Everett uitbrengt, raakt een gevoelige snaar bij mij en ik had hem nog nooit live aan het werk gezien. Vrijdag koos hij resoluut voor een ruigere set met een bluesy knipoog. Ijsjes werden uitgedeeld, een dansje kon ervan af: mister E was opvallend goedgeluimd. En dat vertaalde zich in zijn set: perfect, strak opgebouwd en vooral zonnig (wat dacht je van een cover van ‘Summer in the City’?).
Verder ook goede punten voor:
Matt and Kim: voor hun ongelooflijk aanstekelijk enthousiasme en charme waarmee ze een volledige Marquee wisten in te palmen. Eenvoudige electropunkriedeltjes die zich hardnekkig in je hersenen vasthaken.
Mark Lanegan: voor zijn eenvoud. Eén rapsende weemoedige stem en één elektrische gitaar is voldoende voor een hele resem kippenvelmomenten.
Band of Skulls: voor hun opwindende liveset. Ze zijn live indrukwekkend, rechttoe, rechtaan, eerlijk, sterk. Hier zullen we nog veel van horen.
En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Maar we raden vooral aan om te zorgen dat je er volgend jaar gewoon zélf ook bij bent.
Als ik een teleurstelling moet noemen, dan was er maar één grote:
Mensen razend nieuwsgierig maken met een gigaverrassing die na de afsluitset van de Dewaelebroertjes zou volgen en komen aandraven met… vuurwerk? Misschien ben ik te verwend, maar daar vind ik weinig spectaculair aan, behalve dan dat er spectaculair veel van onze centjes de lucht ingeschoten werden. En aan diegene die het gerucht gelanceerd had dat Gorillaz de big surprise was (het stond naar het schijnt op hun Myspace of zo?): Damn you, ik wou het zoooo graag geloven dat ik een half uur hardnekkig voor het hoofdpodium ben blijven zitten.
Maar enfin, als er nog eens 25 jaar schitterende muziek op Pukkelpop passeert, dan is het vergeven en vergeten.