Category: music

Gisterenavond na een immens druk weekendje ben ik vroeg onder de wol gekropen. Geen beter programma om de zondagavond in slaap gewiegd te worden dan Duyster op Studio Brussel en daar hoorde ik een nummer waarvan ik eerst dacht dat het een nieuwe single van Feist was: een meerstemmig pareltje dat de hypnotiserende kracht van een gospeltraditional bezat. Bleek het ‘Feet of courage’ van een jonge Britse deerne genaamd Nancy Elizabeth te zijn, een singer-songwriter om in de gaten te houden. Haar tweede plaat ‘Wrought iron’ wordt binnenkort gereleased.

Jack Peñate bleek een waar hyperkinetisch gevalletje. Aanstekelijke ultrazomerse songs, maar ondergetekende bleef niet lang genoeg in de Marquee hangen om er echt een samenhangend waardeoordeel op te plakken. Excuses.

Hudson Mohawke (*****) , ofte Ross Bichard, zag er misschien uit als een verlegen nerd die rechtstreeks van zijn zolderkamertje naar Pukkelpop verscheept was, maar hij bewees zich meer dan voldoende in de Chateau als nieuwe wonderkind van de Warpstal. Zijn twisted hiphopbeats mengden zich moeiteloos met experimentele klanken en knip- en plakwerk, maar bleven uitermate dansvriendelijk. Nummers als ‘ZooOOOoOOm’ en de remix van Tweets ‘Oops oh my’ bleven onvermijdelijk in je hoofd hangen eenmaal je ze gehoord had. Houd dit genie in de gaten!

Het plan was om Rusko te gaan bekijken in de Chateau, maar die bleek – duh – veel te klein om alle geïnteresseerden op te vangen. Logisch als de Magic Tent op Dour al veel te klein was voor deze dubstephitjesmachine. Dan moesten we ons maar vastklampen aan de herinnering hieraan. Toch bizar dat de programmatoren van Pukkelpop niet door hadden hoe populair Rusko geworden was in het afgelopen jaar.

Dan ware het misschien verstandiger geweest om te ruilen met Yo Majesty (**) in de Dance Hall, hun optreden was toch al… euhm… behoorlijk intiem. Wij hebben toch iets meer borst gezien dat ons lief was, niet dat we preuts zijn of zo, maar het deed niet bepaald veel goeds voor de muziek. Twee vuilbekkende lesbische dames die boven platte electro rapten mocht dan wel een belevenis te zijn, na enkele nummers en evenveel blootstellingen bleken Yo Majesty vooral een one trick pony te zijn. Geeuw.

Nee, geef ons dan maar Peaches (****), ook niet verlegen voor wat voze praat, maar tenminste muzikaal gezien nog hoogst interessant. De kostuumwissels van deze zotte madam volgden zich in een hallucinant tempo op (de ene outfit al gekker en schaarser dan de andere). Peaches was niet uitsluitend show, maar ook rechttoe rechtaan snijdende gitaarrock en dirty trashy electro. Zalig, schitterend! En hey, het is tenslotte ook heel wat moeilijker om het publiek hun shirts te laten uittrekken in plaats van zelf met de tieten bloot te gaan.

Klaxons (*****) knalden er meteen op los met ‘Atlantis To Interzone’. Meteen tekenend voor energie van de rest van de set, eentje waar eindelijk eens niet alle hitjes tot op het einde achtergehouden werden. Gewaagd op zich al om de radiokleppers doodleuk te integreren in de rest van de set. Bovendien viel hierdoor nog meer op dat de rest van de songs totaal niet moesten onderdoen voor de singles. Dit optreden was ijzersterk en bewees nogmaals hoe steengoed ‘Myths of the Near Future’ wel is.

Bon, ik ga eerlijk zijn, N*E*R*D liet me totaal onverschillig, en dat was niet zo voor ik de eerste tonen van hun Pukkelpopoptreden hoorde. Alles klonk me toch wat te flauw. Enfin, geen waardeoordeel, want niet lang genoeg blijven staan om me er met goed recht over uit te spreken. Veel te lief zijn hé.

Ongelooflijk hoeveel adorerende bakvisjes zich voor het hoofdpodium verzameld hadden voor Arctic Monkeys (****). Geen idee of Alex Turner er van tussen zijn sluike in zijn ogen hangende haren iets van gemerkt heeft. Velen hadden twijfels of Arctic Monkeys wel een geschikte keuze waren als headliner én afsluiter van de Main Stage van Pukkelpop 2009, maar ze bewezen zich als rechthebbers van dat speciale plaatsje op de affiche. Live klonk alles on-ge-loof-lijk. No trics, the real deal.

Ergens halverwege de strakke mathematische ritmes van Battles en de zweverige sound van postrock bevond zich vrijdag And So I Watch You From Afar (*****). Dit viertal uit Belfast beperkte zich tot een stilzwijgen tijdens de nummers, een occasionele passionele schreeuw hier en daar niet meegerekend. De muziek sprak dan ook voor zich: energie, een vurige rockmindedness, heel heel straf, wat een revelatie! Dag 2 van Pukkelpop werd met andere woorden wederom met een stevig ontbijt ingezet. Hier hoort u nog van!

Lang geleden dat we nog zo uitkeken naar een optreden als dat van Buraka Som Sistema (****). Ze deden hun livereputatie alle eer aan en staken meteen het vuur aan de lont van menige kont. Dit was feest, feest, feest! Eén dj, twee rondhotsende mc’s en als special ingredient een zuiderse schone die qua ritmisch bootyshaken menig drilboor het nakijken gaf. Kuduro, een soort Angolees mélangeke van soca en het beste wat Brazilië te bieden heeft, moet het dan ook vooral van zijn hoogst opzwepende ritmesectie hebben. Ook de eerste keer dat we een bende kontjesschuddende bakvissen zagen uitgejoeld worden. U moest erbij zijn.

Glasvegas (****) gaf het woord ‘emo’ vrijdag een meer dan positieve betekenis. Hun hartverscheurende songs wonnen live zo mogelijk nog meer aan drama, maar geen enkel moment ging het erover. Zwaar indrukwekkend en zelden zo’n broeierig sfeertje als toen in de Marquee gezien.

Zo mannelijk als La Roux er trachtte uit te zien, zo vrouwelijk verscheen Patrick Wolf (***) op het podium. Schijnbaar rechtstreeks van een miss travestieverkiezing met zijn foute blonde, constant in de weg zittende pruik (althans, dat hopen we toch) en gouden minijurk-en-spandex-ineen-ding met decolleté tot aan de navel kondigde hij aan dat hij deze keer (zijn derde keer in Kiewit) uitzonderlijk “happy” was. De set die volgde bewees dit eens te meer: zoveel activiteit en danspasjes zijn wij van de man niet gewoon. Theatraal in extremis, maar gelukkig op het aanstekelijke af.

Het optreden van Fever Ray (*****) was op zijn minst ‘speciaal’ te noemen. Alles zag er een beetje uit als een kruising tussen Cirque du Soleil en voodoo. Een buitenaards sfeertje (of was het rook) omhulde het podium dat alleen verlicht werd door antieke lampen en laserstralen. Tussen deze magistrale sprookjeswereld door hoorden we ook nog eens een indrukwekkend optreden, toch wel in de running voor het beste wat wij op Pukkelpop gezien hebben. Alles bezat een griezelige perfectie en leek ongelooflijk goed op de plaat. Magie? Wij dromen er nog van.

De laatste keer dat we MSTRKRFT (***) gezien hadden, brachten de heren een uitzonderlijk rommelige en platte set. Ze hadden vrijdag echter met beide handen hun herkansing gegrepen en bleken redelijk wat mixing skills rijker geworden te zijn. Heel goed aaneen gebreide nummers, perfecte timing én volgorde van retestrakke partyknallers. Puik.

Zoals menig festivalganger meenden we dat we Kraftwerk (***) gewoon moesten gezien hebben. Deze peetvaders (of was het dinosaurussen) van alles wat ook maar naar elektronische muziek ruikt konden we toch niet missen? Veel viel er aan de heren zelf niet te zien: zelf leken ze praktisch compleet immobiel. Dan maar alle aandacht naar de zeer retro aandoende visuals (die wel heel letterlijk de nummers verbeeldden) en o ja, de muziek. Alle klassiekers passeerden netjes de revue. Krachtige nummers in hun eenvoud, maar toch zette de verveling al snel in. Net op tijd stuntten de Duitsers nog even met robotklonen tijdens – duh – ‘The robots’ om daarna netjes terug in hun hitjesmachinemodus te vervallen. Niettemin: r-e-s-p-e-c-t!