Category: Lemon Lizzie designs

Jaren terug kreeg ik mijn allerALLEReerste tekenopdracht ooit: het geboortekaartje maken voor Berre, het eerste zoontje van Mieke en Arne. En kijk, Berre is net grote broer geworden van Robbe, voor wie ik – joepie! – ook het kaartje mocht tekenen.

Mieke en Arne wilden graag Berre mee op het kaartje en houden wel van een handgemaakt gevoel. Ik koos voor een iets meer realistische stijl en haalde de verfpenselen boven. Grote broer Berre houdt van alles wat met ridders te maken heeft, dus stak ik hem in zijn ridderoutfit om trots zijn guitige kleine broertje te showen. Hoera voor Robbe!

Een klein weetje over mij: als het op kleuren aankomt, zit ik absoluut nooit (ja, nee, nooit) in mijn comfortzone. Als kleine uk heb ik altijd van tekenen gehouden, maar dat inkleuren, o jee… binnen de lijntjes blijven, de juiste kleuren kiezen, dat was niet mijn ding. Ook vandaag worstel ik nog met inkleuren. Altijd breekt het angstzweet eventjes bij me uit, want ik zou wel eens de ‘verkeerde’ kleuren kunnen kiezen en daarmee de hele tekening naar de knoppen helpen. Toen vriendin Annelies me belde of ik enkele tekeningen wou maken voor het geboortekaartje van hun dochtertje en dat Krysztoff Dorion voor de inkleuring en afwerking van het kaartje zou zorgen, was ik dus eerlijk gezegd een klein beetje opgelucht. Annelies en Jeroen kozen voor hun dochtertje de naam Ceres, ook de naam van de Romeinse godin van de oogst, lente en creativiteit, steevast met graan afgebeeld. Mijn opdracht was om een kleine kleuterversie van deze godin te maken, iets wat wél nog in mijn comfortzone ligt. De kleine Ceres in innige omhelzing met een bundel graan stond behoorlijk snel op papier. De schaduwtekening met een schommelende Ceres volgde om een iets andere stijl als optie te geven. Jeroen en Annelies besloten ze allebei te gebruiken. Eentje voor de envelop en eentje voor het kaartje zelf.
Op het eindresultaat was het ook voor mij in spanning wachten tot het geboortekaartje in de brievenbus landde. Een leuke verrassing, want mijn tekening had een ware make-over gekregen: één waarbij de lijnen waar ik vaak zo fel aan vasthoud net uitgespaard bleven en alle aandacht naar het feestelijke geel van het graan gaat. Krysztoff voegde ook een handgekleurd gevoel toe met het kleedje en de schaduw aan de voetjes. Keuzes die ik niet zou verzonnen hebben, maar die zo een frisse eigenheid aan het kaartje geven.

Les die ik geleerd heb: iedereen kleurt op zijn eigen manier in. Iemand anders dan Krysztoff was waarschijnlijk met nòg andere kleuren en keuzes op de proppen gekomen. Bang zijn om iets verkeerd te doen met kleuren is dus nergens voor nodig: je kan er alleen maar je eigen persoonlijke toets aan geven. En toch vond ik het fijn dat iemand anders mijn tekening herinterpreteerde: dat bracht nog wat extra spanning mee met het wachten op Ceres’ geboorte. Proficiat, Annelies en Jeroen!

Stand-by zijn voor een geboortekaartje geeft toch wel een nieuwe dimensie om een zwangerschap mee te beleven met vrienden. Pascal en Saartjes zoontje had – het moet gezegd – een perfecte timing: 1 september was ik een dagje thuis, dus de stress van ‘ik ben pas ‘s avonds thuis tijdens de werkweek’ was voor niets nodig.
Eerlijk gezegd was dit kaartje bijzonder gemakkelijk te maken: ik had enkele schetsjes gemaakt en eentje ervan mocht zonder veel aanpassingen gebruikt worden. Zwart-wit liefst, want eenvoud siert, zeiden ze. Ik integreerde het stofje dat Saartje voor de geboorteverrassinkjes gekocht had, zocht een neutraal lettertype, maar ook niet te gewoon, tekende de naam zelf uit en hoppa: klaar. Toegegeven, ik vloekte wel af en toe op Photoshop. Ik kan het niet helpen, maar ik houd écht niet van dat programma, als iemand me wat bijlessen kan geven: graag!

Maar afijn, Arthur: welkom en tot héél binnenkort!

Of het nu een jongen dan wel een meisje zou worden, hielden Géraldine en Mike graag een verrassing tot aan de geboorte (ook voor henzelf!). Voor mij betekende dat dat het geboortekaartje dat ik mocht ontwerpen voor beide geslachten geschikt moest zijn.

Géraldine is een erg actieve Pinterestgebruikster (excuseer, pinner), wat mijn taak stukken simpeler maakte: meteen zicht op welke stijl ze leuk vond. En ja, een inspiratiebord met mooie geboortekaartjes had ze ook al klaar. Oké, ik moest bij het over en weer mailen vaak even een vertaling opzoeken voor de Franse opmerkingen, maar wat het idee betrof was ik er behoorlijk snel uit: de retrovoorliefde van Géraldine gecombineerd met Mikes tijdelijke olifantenobsessie leidde al snel naar dit circusolifantje met zijn jonglerende besnorde vriend.

En ja: het bleek uiteindelijk een meisje te zijn: welkom, Camille!

Woensdagochtend was ik wel héél snel op de hoogte van de geboorte van Arno. Eén van de voordelen als je een geboortekaartje ontwerpt: je volgt alles vanaf de eerste rij. Strikte geheimhouding van de naam (vooral als je de aanstaande ouders goed kent) is dan misschien weer één van de nadelen: keer op keer verschool ik me angstvallig achter de laptop als de wederhelft weer maar eens iets uit de keukenkast moest komen halen (Oké, laat ons zeggen dat de keukentafel die dienst doet als bureau eerder een nadeel is).

Bert en Herlinde hadden geen welomlijnd idee toen we samenzaten voor het ontwerp. Geen roze, want het is een jongen (allez). Misschien iets met lente want de geboorte was voor mei uitgerekend. Enfin, dit was een doe-maar-je-zin-opdracht dus. Ik had beloofd om enkele schetsen te maken, maar uiteindelijk bleef het bij één: een portret van het gezinnetje met mama, papa, grote zus Hannah en ondertussen ook grote broer Warre. Gelukkig waren Bert en Herlinde meteen gewonnen voor het idee. Na een paar aanpassingen (de zonnebloempot kwam erbij, Warre wou per sé een blauw t-shirt en het bladerkadertje mocht wat kleurrijker) was het kaartje er. En nu is Arno er eindelijk ook! Welkom!