Oké, echt filmkijkweer is het niet, maar ik wou toch even de documentaire ‘Last shop standing’ met jullie delen. Onlangs besteld voor de verjaardag van mijn vinylliefhebber van een wederhelft en ondertussen al bekeken en goedgekeurd!
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Graham Jones gaat deze docu op zoek naar het antwoord waarom bijna 2000 platenwinkels verdwenen zijn uit de UK. Een kleurrijk gezelschap aan platenwinkeleigenaars en muzikanten zoals onder meer Paul Weller en Billy Bragg omschrijft de opkomst van vinyl tot waar het allemaal verkeerd ging en probeert te antwoorden op de vraag of er nog hoop is voor de toekomst.
‘Last shop standing’ is grappig en verhelderend, kort en bondig (50 minuten film tegenover 74 minuten extra’s!) en voer voor elke vinylliefhebber.
Moest heel hard lachen toen ik deze illustratie zag. Deze vloeide uit de hand van Sven Franzen, een jonge Nederlandse illustrator die zowel realisme als karikatuur aan kan in een less is more modus, als er maar humor mee gemoeid is. Puik!
Maar liefst een uur stonden we in rij aan Fondation Cartier aan te schuiven om de tentoonstelling van Ron Mueck te bezichtigen. Een wachttijd die we in Parijs eerder associeerden met pakweg het Louvre. Dat het al 8 jaar geleden was dat een grote tentoonstelling van deze Australische kunstenaar te bezichtigen was in Europa, zal er wel voor iets tussen zitten. En dat hij speciaal voor deze gelegenheid drie nieuwe werken had gemaakt.
Wat wist ik over Ron Mueck? Dat hij hyperrealistische sculpturen in ongewone proporties maakt. Wat weet ik nu meer? Dat je deze tentoonstelling écht moet ondergaan. Het is pas bij confrontatie in levenden lijve dat je echt de impact van Muecks kunstwerken ondervindt. Ik heb meermaals kippenvel gekregen door rond zijn werken te wandelen. Lang geleden dat ik nog zò aangegrepen werd door kunst! Negen sculpturen en that’s it, maar negen die blijven nazinderen. Straf!
Tip: bezoek eerst de begane verdieping en ga dan pas in de kelder. En houd vooral de documentaire ‘Still Life: Ron Mueck at Work’ tot het laatste. Hierin zie je hoe tergend langzaam zijn drie recentste kunstwerken tot stand kwamen in zijn studio in noord Londen. Ook zonder de meester aan het werk te zien, zal je de meesterlijkheid van zijn werken zelf wel aan den lijve ondervinden. Als je voor 29 september nog in Parijs geraakt: aanstippen als een must visit! http://fondation.cartier.com
Dag 2 begon behoorlijk pijnlijk. Waren we net de metro aan het uit wandelen, bleef ik wel haperen aan een van de laatste traptredes met een niet al te zachte landing op de knie als gevolg. Parijs op halve krachten dan maar, een schril contrast met de dag voordien. Ondanks mijn mankende zelve werd het alsnog een topdagje.
9h09 – Marché aux Puces de Vanves
Een kleinere rommelmarkt vlakbij Porte de Vanves, maar eentje waar je tenminste nog wat kan afdingen. De rommelmarkt in Saint-Ouen hadden we op een vorige trip bezocht en die was héél mooi qua spullen, maar peperduur en vol zwermen toeristen. In Vanves moet je iets meer snuisteren en zoeken, maar je hebt tenminste wat meer ademruimte. Let wel, voor jaren ’60 of ’70 spullen moet je hier niet zijn, voor jaren ’50 of ouder wel.
We konden Parijs niet verlaten zonder iets bezocht te hebben, dus op naar Fondation Cartier voor de – aan de rij wachtenden te zien – hevig geanticipeerde tentoonstelling van Ron Mueck. Een uur hebben we staan wachten. Of het de moeite was? Dat vertel ik jullie in de volgende post nog…
Het oorspronkelijke plan was om nog een wandeling langs Canal Saint-Martin te maken, maar door het lange wachten aan Fondation Cartier én de nog steeds pijnlijke knie besloten we maar meteen richting 18de arrondissement af te zakken, want daar zou de bus ons opwachten.
14h31 – Paperdolls
De prijs voor de mooiste winkelinrichting in Parijs gaat ongetwijfeld naar Paperdolls. Conceptueel ingedeeld als een winkelappartement die onafhankelijke ontwerpers huist, heb je een gedeelte badkamer, keuken, dressing, enzovoort. Prachtige meubels, pastelkleurtjes, bordjes en stoelen aan plafond, je voelt je als een ware Alice die Wonderland binnenwandelt. Om nog maar te zwijgen over de wondermooie kledij (let wel: prijzig!) en juwelen, allemaal in een goed uitgekiende, romantische sfeer. Jammer dat we geen tijd meer hadden om uitgebreid rond te kijken.
Eten, dat moest ook nog gebeuren. Dit adresje had ik genoteerd als laatste stop. Rustig binnen eten was helaas geen optie: tot zessen was alles volgeboekt voor de brunch. Nota aan mezelf: volgende keer reserveren om wat langer van het retrointerieur te kunnen genieten. De no nonsense gerechtjes kon je gelukkig ook opgewarmd meenemen. Kleine portie, maar ook een kleine prijs, en als de gehakt/courgettecrumble smaakt, dan klagen we niet.
Parijs in 2 dagen, minder dan 2 dagen zelfs. Veel te weinig tijd, noem ik dat. De bezienswaardigheden (Louvre, Musée d’Orsay, Centre Pompidou, Montmartre, Quartier Latin, …) hadden we op een vorige trip jaren geleden al eens gedaan, dus de keuze voor dag 1 was simpel: shoppen! Gemakkelijke sloefkes, check. Metroticket, check. Research, adresjes, openingstijden, check. Houd je schrap voor een rollercoaster genaamd dag 1.
12h – Artoyz Hét adres bij uitstek voor designer toy freaks zoals mijn wederhelft. Toys, toys, toys! Hier en daar waren er ook wat ‘blind boxes’ niet meer zo ‘blind’, maar al opengemaakt: ideaal als je écht je verzameling wil vervolledigen dus. Artoyz heeft ook zijn eigen vinyl toy series, dus enkele ‘speciallekes’ vallen er wel te scoren. De tijdelijke tentoonstellingen in de kelder krijg je er gratis bij.
Vintage heaven. Killiwatch blijft de referentie voor hopen vintage kledij, netjes opgedeeld in kleurenschema’s en dat op een (vooral naar Parijse normen) uitzonderlijk grote oppervlakte. Misschien een beetje een open deur intrappen, maar dit blijft een goed adresje en we passeerden er toevallig, dus dan moet je toch eens binnen om te gaan snuisteren.
Dit kleine winkeltje is volledig toegewijd aan hedendaagse illustratie: ingekaderde illustraties, bedrukte tassen, kaartjes, schriftjes met – uiteraard – mooie illustraties. Charmant!
Aangezien we toch in de buurt waren, toch eens gaan piepen aangezien dit een favoriet was op onze vorige trip naar Parijs. Maar helaas, bij deze bevestigd: definitief gesloten. Boehoe!
15h06 – The Impossible Project
Een regenbui joeg ons een klein winkeltje binnen dat voorwaar de grot van ali baba bleek. Toen Polaroid definitief de productie van zijn befaamde instantcamera’s stopzette, zetten de mensen achter The Impossible Project alles in het werk om nieuwerwetse camera’s en filmvellen te maken. Wij hebben nog een origineel toestel thuis staan die we ooit op een rommemarkt op de kop tikten, dus moest ik wel van de gelegenheid gebruik maken om wat fotovellen te kopen om eens te testen of die wel nog werkt. Waar regen niet al goed voor is!
De winkelruimtes in Parijs vallen meestal enorm klein uit. Zo ook bij Monsieur Poulet. Hier moet je zijn voor T-shirts en hoodies van biokatoen voor hem, haar en kleine uk. Monsieur Poulet organiseert wedstrijden voor grafici. De winnende ontwerpen worden gedrukt op de producten en hopla, je loopt rond met een originele illustratie aan je lijf!
Alles wat je niet nodig hebt, maar altijd al hebt willen hebben: hét adres voor originele cadeautjes, gadgets waarvan je gaat gniffelen, juweeltjes, hebbedingetjes. Enfin, je weet niet waar eerst kijken. My cup of tea! Met een volle tas extra gewicht als resultaat.
Platenwinkel naar het principe ‘een beetje van alles’. Wel een nors heerschap aan de winkeltoog die voorbeluisteren interpreteert als de plaat voor de volledige winkel opleggen. Als je weet wat je wil, moet je misschien eens binnenspringen dus. Zoniet. Euhm… niet.
Dit Franse merk maakt watertandend mooie kledij. Ik ben een sensitieve freak als het op fashion shoppen aankomt en qua stoffen ben je hier zeker van een enorme sensatie. Ook in de portemonnee… Voor als je jezelf écht eens wil verwennen dus.
Een veel aangenamere plaatjesshoppensfeer dan in La Silence de la Rue. Ook hier opnieuw een aanbod dat alle kanten uitgaat en niet echt in één iets specialiseert. Voor elk wat wils, laat ons zeggen. Correcte prijzen én voorbeluistermogelijkheid van vinyl, weliswaar mits beschikbaar op cd.
Van al dat shoppen krijgt een mens al eens honger. Al ooit eens getest en goedgekeurd, dus hadden we al op voorhand gereserveerd om terug in het kunstige decor van Tokyo Eat te dineren.
Voordeel 1: het museum waarin Tokyo Eat is ondergebracht blijft tot 0u open, dus een bezoekje kan zowel voor als na de maaltijd.
Voordeel 2: er is ook een museumshop met een uitgebreid aanbod kunst- en designboeken.
Voordeel 3: het eten is er bedrieglijk simpel, maar vooral een smaaksensatie en daardoor toch die extra Euro’s waard.
Voordeel 4: ondertussen word je ook nog eens op goede muziek getrakteerd door een dj, mits die nog boven het gekwebbel van de Parijse bobogemeenschap uitkomt.
Nadeel: vegetarisch? Dat kennen ze hier niet.
Tip 1: probeer de sapjes, die zij helemaal hun dada: mijn appelseldersapje was ronduit heerlijk.
Tip 2: bestel zeker een dessert, ze tillen je maaltijd nog een niveau hoger.
Oké, echt filmkijkweer is het niet, maar ik wou toch even de documentaire ‘Last shop standing’ met jullie delen. Onlangs besteld voor de verjaardag van mijn vinylliefhebber van een wederhelft en ondertussen al bekeken en goedgekeurd!
