Fietsen en regen, het is een combinatie die ik altijd al heb gehaat. Daarnet kwam ik druipend als een zeemeermin thuis door 5 luttele minuutjes door een wolkbreuk gefietst te hebben. Net nu ik me voorgenomen had om dat stalen ros weer te gebruiken om dagelijks meer dan 14 kilometer af te leggen.
Tijd voor een oproep dus: weet iemand waar een mens GOEDE fietsvriendelijke regenkledij kan aanschaffen? En dan bedoel ik geen flutregencape (heb ik al) of quasi nutteloze kawees. Nee, dan bedoel ik het soort waarbij water gewoon van de stof glijdt in plaats van genadeloos op te zuigen, het soort dat de belofte waterdicht te zijn ook echt inlost. Ik denk aan een cape of jas (oversized is toch ‘in’, right?) die ik eenmaal de vriestemperaturen aanbreken boven mijn warme winterjas kan aantrekken als ik dat wil. Ik denk aan een broek die ook over de schoenen kunnen om die te beschermen. Ik denk aan iets dat eens een origineel kleurtje mag hebben in plaats van khaki (het mag dan nog ‘on trend’ zijn momenteel, khaki vind ik maar een blah kleur). Ik heb tot nu toe vergeefs gezocht, wat vreemd is. Als fietsen de laatste jaren een groeiende graad van hipheid heeft verworven, waarom is dan nog niemand op het idee gekomen om leuke, degelijke fietsregenkledij te ontwerpen?
Of, als ik geluk heb, ben ik er gewoon nog niet op gestoten, weet het mij dan alsjeblieft te zeggen. Zal waarschijnlijk aan al die zure regen in mijn ogen liggen…
Drukdrukdruk, dat hoor je mij de laatste tijd antwoorden op de vraag hoe het met mij gaat. De vakantie is voorbij en er valt ineens nòg meer te beleven dan tevoren. Misschien verklaart dat wel waarom ik de weg naar mijn laptop niet altijd zo goed meer kan vinden: ik geniet gewoon te veel van de activiteiten en excitement die live te beleven vallen, best aan te raden trouwens!
Een nieuwe superjob in ‘t vooruitzicht is daar maar één onderdeel van. Twee weekends terug was een bezoek aan The Big Draw in Gent bijzonder inspirerend. Vorig weekend kon ik dankzij het Teekproject in mijn thuisgemeente via een workshop zelf aan de slag op groot doek (1,35m op 2,20m werd het), iets wat je niet in pakweg je eigen living kan doen. Behoorlijk intensief, ladder op, ladder af, constant afstand nemen en nadenken, want iets met zulke proporties verfrommel je niet gewoon even snel als je niet tevreden bent. Wou de tussenstand al even delen met jullie. Na de komende drukkedrukkedrukke weken hoop ik alles nog verder te kunnen afwerken! … En als je hier even moet wachten op een nieuw bericht, dan ben ik te veel aan het genieten.
De dagen worden alweer wat korter, de tent is netjes terug naar de bergruimte… De festivalzomer zit er wat ons betreft helaas weer bijna op.
Dat veel leeftijdsgenoten festivals niet meer zien zitten, merken we al enkele jaren. Oké, wakker worden in een tent die de gemiddelde temperatuur van 40° heeft bereikt omdat je dringend naar een onwelriekend festivaltoilet moet slenteren is nu niet meteen een vijf sterren ervaring, maar een viertal dagen lichamelijk ongemak heb ik wel nog over voor fantastische muzikale ervaringen die je eeuwig blijft meedragen.
Tijd voor een overzichtje voor al die festivalafvalligen, dat ze tenminste weten wat ze gemist hebben:
De toppers
BadBadNotGood
Twee keer live meegemaakt in één festivalzomer. En laat live spelen nu net hun sterkte zijn. Deze drie Canadese piepkuikens slaagden erin om me kippenvel te bezorgen in een tent die temperaturen tot ver boven de 30° haalde op Dour. En elke muziekliefhebber weet dat kippenvel een onmiskenbaar teken is van een topoptreden voor je neus. Begrijp me niet verkeerd: op plaat klinken ze ook meer dan oké (ze zwieren trouwens zowat alles gratis online), maar hun aanstekelijke enthousiasme, technisch vernuft en ingenieuze spanningsopbouw moet je absoluut in levenden lijve ondervinden. Denk hiphop, electronica en postdubstep omzetten in jazzprecisie met een stevig paar rockkloten.
Mount Kimbie
Dat hun laatste wapenfeit ‘Cold Spring Fault Less Youth’ de laatste maanden zowat grijs gedraaid werd bij ons thuis zal het enthousiasme bij hun passage op Pukkelpop wel verhoogd hebben, maar live kan dit Londens duo serieus van jetje geven. King Krule was dan misschien niet mee, hun set leek een hitsige vrijpartij tussen etherische postrock en hevige elektronische bassen. Nu eens oogjes toe en wegdromen, dan weer handjes in de lucht en feesten. Ik was zodanig gefascineerd dat ik bijna in een achtergelaten bakje spaghetti bolognaise was getrapt. Alles voor Mount Kimbie!
De ontdekkingen
Breakbot
Deze Ed Banger telg flirt openlijk met de jaren ’80 en discokitsch en geraakt er (live toch) moeiteloos mee weg, nu eens als Jezus look-a-like achter de knopjes, dan weer met live ensemble aan de synth. Ik herkende tot mijn verbazing nummer na nummer terwijl de naam me voor mijn festivalopzoekingen niks zei. Oorwormen noemen ze dat. Shaken en meekwelen de enige optie.
Superpoze
Even chillen achteraan deze tent, dacht ik op de laatste Pukkelpopdag. En ook wel, tiens, dit klinkt wel héél erg Flying Lotus. Superpoze tovert clicks en beats tevoorschijn die je op een zachte manier richting goedkeurende hoofdschudmodus trekken.
Slow Magic
Een masker was het eerste wat ons opviel, het mocht dan niet zo gesofisticeerd gefabriceerd eruitzien als dat van pakweg SBTRKT, maar het trok je alvast al iets meer in het universum van Slow Magic vol dromerige electronica (gewoon met het startknopje ingedrukt weliswaar). Live ging alle aandacht naar de beats aangezien onze gemaskerde mysterieuze figuur niet weg te slaan was van die ene drum (en er olijk een drietal keer mee in het publiek verdween).
De oudgedienden
Jurassic 5
Bewezen op Dour dat hiphop live wél strak en straf kan klinken. Vijf sterren, zonder twijfel!
Balthazar
Klasseband van eigen kweek met gesofisticeerde songs die live keer op keer feilloos gebracht worden. Top!
James Blake
Zijn set in Sète in een amfitheater met zicht op Middellandse Zee was onvergetelijk. In de Marquee op Pukkelpop waren de omstandigheden iets minder ideaal: ademinhoudende stiltes verstoord door het gedreun van de Boiler Room. Niettemin: ‘t was toch weer bloedmooi.
Bat For Lashes
Natasha Khan was in vorm. Rondspringend, lachend, zwaaiend genoot ze van het enthousiaste publiek. De nieuwe plaat ‘The Haunted Man’ is misschien niet helemaal mijn ding, maar live kwamen de nummers veel beter over en vloeiden ze beter samen met het sprookjesachtige universum van haar twee vorige telgen. Single ‘Laura’ was onmiskenbaar hét hoogtepunt.
The XX
Main stage op Pukkelpop, oei, dacht ik. The XX gedijt natuurlijk stukken beter in een intieme zaal- of tentomgeving, maar als echte fan ga je gewoon vooraan staan en merk je dat je zelfs in open lucht kan verzwelgen in al die schoonheid en de chemistry tussen dit straffe drietal.
Eerlijk gezegd, na Dour festival dit jaar, dacht ik zelf ook dat vier dagen festival misschien wel iets erover begon te gaan. Dat was dan wel te wijten aan de beats blazende red bull party camionette die ons op onze camping tot 8u ‘s ochtends geen minuutje slaap gunde (hé, ik betaal camping om te slàpen!). Maar misschien moet ik toch maar afwachten wat die line-up volgend jaar geeft. Eén dagje zal er zeker wel nog in zitten, of twee, of drie, of héél misschien wel vier…
Een idee zo simpel dat het een wonder is dat ik dit nog nooit eerder gezien heb. Boris Klimek ontwierp deze plafond- en wandlampen geïnspireerd door jeugdherinneringen. Zijn Memory serie bestaat uit ballonnenlampen die je met het touwtje aan en uit kan zetten. Geniaal en fun. Want!
Als je zou moeten kiezen: liever doof of blind? Geen van beide natuurlijk. Mijn lieve wederhelft neigt misschien meer naar het auditieve en ikzelf naar het visuele, maar beiden hebben we ook een voorliefde voor elkaars voorliefde. Dit weekend hebben we er dan ook voor gezorgd dat zowel oren als ogen verwend werden met 2 culturele uitstapjes.
Beginnen deden we met een bezoekje aan het Fotomuseum in Antwerpen, waar momenteel de tentoonstelling ‘You ain’t seen nothing yet’ loopt. Muziek en fotografie zijn onafscheidelijk. Denk maar aan iconische platenhoezen of de sinds MTV hoogst belangrijke videoclips. Deze tentoonstelling gaat nog een stapje verder op zoek naar de link tussen deze 2 kunstvormen.
Bleven het hardst hangen: de fotoreeks ‘The Disciples’ van James Mollison. Hierin portretteert hij die hard fans van bekende artiesten en bands. Creepy hoe je puur door kledij en kapsels meteen raadt welke muzikanten ze verafgoden!
Voor de reeks ‘We want more’ maakte Daniel Cohen foto’s van artiesten wanneer ze afgeleefd/uitbundig/uitgeput/kribbig nog even de backstage induiken alvorens terug het podium op te gaan voor één of meer bisnummers. Gevolg: geen poses, maar levensechte snapshots.
Zaterdag trokken we naar Oostende voor de Marvin Gaye midnight love tour, waarbij je via een digitale wandeldocumentaire alles te weten komt over hoe Marvin Gaye begin jaren ’80 in Oostende vertoefde om tot rust te komen en zijn carrière terug uit het slop te halen. Grote aanrader! Je hoeft niet noodzakelijk een superfan van Marvin te zijn om de (vaak amper een 4-tal minuten durende) filmfragmenten te appreciëren, naast serieuze documentaire zit er ook humor en natuurlijk hopen muziek in. Bovendien leer je Oostende eens op een andere manier kennen. En doe je een fikse wandeling in tussentijd!
Bon, ogen, oren én fysieke conditie verwend: win, win, win!
Fietsen en regen, het is een combinatie die ik altijd al heb gehaat. Daarnet kwam ik druipend als een zeemeermin thuis door 5 luttele minuutjes door een wolkbreuk gefietst te hebben. Net nu ik me voorgenomen had om dat stalen ros weer te gebruiken om dagelijks meer dan 14 kilometer af te leggen.
