Woensdagochtend was ik wel héél snel op de hoogte van de geboorte van Arno. Eén van de voordelen als je een geboortekaartje ontwerpt: je volgt alles vanaf de eerste rij. Strikte geheimhouding van de naam (vooral als je de aanstaande ouders goed kent) is dan misschien weer één van de nadelen: keer op keer verschool ik me angstvallig achter de laptop als de wederhelft weer maar eens iets uit de keukenkast moest komen halen (Oké, laat ons zeggen dat de keukentafel die dienst doet als bureau eerder een nadeel is).

Bert en Herlinde hadden geen welomlijnd idee toen we samenzaten voor het ontwerp. Geen roze, want het is een jongen (allez). Misschien iets met lente want de geboorte was voor mei uitgerekend. Enfin, dit was een doe-maar-je-zin-opdracht dus. Ik had beloofd om enkele schetsen te maken, maar uiteindelijk bleef het bij één: een portret van het gezinnetje met mama, papa, grote zus Hannah en ondertussen ook grote broer Warre. Gelukkig waren Bert en Herlinde meteen gewonnen voor het idee. Na een paar aanpassingen (de zonnebloempot kwam erbij, Warre wou per sé een blauw t-shirt en het bladerkadertje mocht wat kleurrijker) was het kaartje er. En nu is Arno er eindelijk ook! Welkom!

Neurotisch, zo kan je me vaak wel noemen. Ik ‘plan’ graag. Als ik op citytrip ga, zou ik al restaurants op voorhand durven boeken. We hebben geen gps, maar bij een autorit laat ik niets aan het toeval over en vertrek ik pas als ik een van buiten geblokte wegomschrijving bij de hand heb (voor als ik een detail vergeten ben). Lijstjes maken van boodschappen, van to do’s op het werk, zelfs van dromen…

En dan vroeg auteur Koen D’haene of ik geen zin had om zijn nieuwste kinderboek te illustreren. We deelden dezelfde gemeente als woonplaats en hadden al wat gekeuveld op artistieke evenementen, in de bibliotheek, … Euh, dat stond niet echt in mijn plannen, en aangezien mijn tussendoorjob volop richting stresshoogtepunt afstevende, vroeg ik even bedenktijd. Even kijken of ik het kon inplannen.

Met een beetje aanporrende hulp van een goede vriendin (you know who you are) besloot ik ervoor te gaan en te zien waarheen het me leidde… zonder te gedetailleerd te plannen. Wat begon met een vraag, resulteerde in het lezen van een boek, schetsen, schetsen werden goedgekeurd, schetsen werden net gezet. Kaft moest er komen. Samenzitten met de uitgever. Aanpassingen, proefdruk, aanpassingen kaft, en over exact twee weken is hij er dan: ‘De plannetjes van papa’. Koen D’haene schreef vier grappige verhaaltjes voor kinderen vanaf 7 jaar over Siemen die van kleine zaken levensgrote problemen maakt. Maar ook over een papa die zijn zoontje altijd ter hulp snelt, met stomme plannetjes, vindt Siemen, maar ze helpen wel. En ik? Ik tekende maar wat.
Nee, serieus, Koen plande in feite zo goed als alles (dank je, Koen!), en ik liet hem begaan en ging mee in zijn plannetjes.

Op zaterdag 25 april, Kinderboekendag, stellen Koen en ik ‘De plannetjes van papa’ voor in Standaard Boekhandel Menen en Wevelgem en kan je voor het eerst het boek besnuffelen (sorry, ik ben een boekenruiker) en doorbladeren. Kom gerust eens langs. En als ik wat zenuwachtig lijk of met mezelf geen blijf weet: ik had dit allemaal niet gepland.

Of ik geen tekeningen wou maken voor affiches van Week van de amateurkunsten? Twijfelen, dat deed ik even. Niet omdat ik geen zin had (hàllo, ZIN genoeg!), maar omdat ik eerst even moest uitrekenen of ik wel tijd had.

Als het hier verdacht windstil was, dan komt dat door de fulltime tijdelijke (nog eentje om aan de verzameling toe te voegen) cultuurjob die ik aan het uitoefenen ben. Fijn, omdat je je even weer deel van de ‘normale’ werkende mensheid waant. Frustrerend, omdat je merkt dat het nogal wat – euhm – tijd en aandacht opslorpt en al die tekenprojecten die je in je hoofd hebt op die spreekwoordelijke lange baan belanden.

Doen, was gelukkig toch de conclusie (met dank aan dat tekenstemmetje in mijn hoofd). De opdracht: 4 beelden afleveren. Eén voor een expositie, één voor filmworkshops en één voor een evenement waarbij het Cultuurpad in Wevelgem even tot een muzikaal getint Montmartre wordt omgedoopt. En dan nog één om deze 3 beelden in één overzichtsaffiche samen te brengen.
Net die samenhang was de grootste worsteling toen er aanvankelijk alleen clichétekeningen in mijn schetsboek verschenen. En dan was er een idee. Samenhang kan je forceren door herhaling. Wat als ik nu eens dezelfde dame drie keer teken, maar door andere details en materialen eigenlijk drie muzes creëer? Daar waren ze dan, een drieling: drie keer hetzelfde en toch verschillend. En ja, ik heb een stiekem favorietje die de sterrenrol kreeg voor de samenvattende rol. Binnenkort proberen ze je in Wevelgem richting Week van de amateurkunsten te lokken… als je tijd hebt tenminste.